Usuwanie pieprzyków – kiedy i jak się ich pozbyć? - Badania Krwi
22 czerwca 2022

Jak pozbyć się pieprzyków? Czy usuwanie to sposób na zdrową skórę?

Artykuł napisany przez: Redakcja Diagnostyka

Usuwanie pieprzyków najczęściej wykonuje się przy użyciu lasera. Zabieg jest nieinwazyjny i zwykle wykonywany przez chirurga. Po nim od razu można wrócić do codziennych zajęć. Zanim jednak zdecydujesz się na wycięcie zmian, warto regularnie przyglądać się swojej skórze, w szczególności miejscom narażonym na promieniowanie słoneczne i otarcia. Im szybciej zaobserwujesz nietypowe znamiona, tym większa będzie szansa na zdrową skórę.

Skąd się biorą pieprzyki?

Pieprzyki, czyli znamiona barwnikowe, zlokalizowane są w warstwie podstawnej naskórka, a ich liczba na ciele bywa różna. Są one rozmieszczone nieregularnie na całym ciele, dlatego mogą występować w nietypowych miejscach, jak np. na podeszwie stopy, między palcami u rąk czy na zgięciu kolan. Powstawanie pieprzyków jest uzależnione od ilości melaniny w organizmie. Kiedy wystawiasz skórę na działanie promieniowania słonecznego, melanocyty rozpoczynają zwiększoną produkcję melaniny, której zadaniem jest ochrona skóry przed promieniami słonecznymi. Melanina sprawia, że skóra brązowieje, a na niej mogą pojawiać się pieprzyki. 

Rodzaje znamion barwnikowych

Znamiona barwnikowe pojawiają się na każdym etapie życia, dlatego bardzo ważna jest ich obserwacja. Warto robić to samemu podczas pielęgnacji ciała, jednak nic nie zastąpi wizyty u dermatologa. Za pomocy dermatoskopu lub wideodermatoskopu obejrzy on wszystkie znamiona na ciele. Jeśli któreś z nich wyda się mu podejrzane, skieruje na dalsze badania. Urządzenia, którymi posługuje się dermatolog, pozwalają oglądać skórę w powiększeniu, dzięki czemu łatwiej jest zaobserwować zmiany na skórze.

Przeciętnie człowiek ma 10–40 pieprzyków, ale w zależności od kilku czynników, jak karnacja, stosowanie fotoprotekcji czy przebywanie na świeżym powietrzu w słoneczne dni, ta liczba bywa inna. Znamiona najczęściej towarzyszą nam przez całe życie w niezmienionej formie. 

Można wyróżnić dwa rodzaje zmian barwnikowych – łagodne i atypowe. Jest to ważne w sytuacji, kiedy może dojść do rozwoju komórek nowotworowych. Zmiany łagodne nie stanowią zagrożenia. Należy zabezpieczać skórę przed działaniem promieni słonecznych, stosując filtry, i regularnie, przynajmniej raz na rok, warto obserwować znamiona u dermatologa. Zmiany atypowe różnią się od łagodnych głównie kształtem, a często również kolorem i strukturą. Mają one asymetryczny kształt, mogą cechować się wielkością powyżej 0,5 cm średnicy. Ich brzegi są nieregularne, podobnie powierzchnia. Zmiany atypowe mają różne kolory. Istnieje większe ryzyko, że przemienią się w czerniaka lub w raka podstawnokomórkowego. 

Wyróżnia się kilka rodzajów znamion barwnikowych:

  • znamię błękitne – niewielka zmiana o niebieskim kolorze. Najczęściej ma charakter łagodny. Może być wrodzona;
  • znamię Spitz – ma grudkowatą powierzchnię o czerwonej barwie. Często pojawia się u osób przed 20. rokiem życia. Ma tendencję do szybkiego wzrostu. Najczęściej występuje w okolicy twarzy lub na kończynach dolnych;
  • znamię Beckera – ma nieregularny kształt i brunatny kolor. Jest pokryte włoskami. Najczęściej znajduje się w okolicy barków, ramion, miednicy. Ma charakter wrodzony lub nabyty. Jest łagodną zmianą, która może przekształcić się w czerniaka;
  • znamię Clarka – jest lekko wypukłym znamieniem w kolorze brązowym, najczęściej nieprzekraczającym 1 cm wielkości. Występuje na tułowiu i kończynach dolnych;
  • znamię płaskie – najczęściej ma charakter wrodzony. Może być w kolorze jasnobrązowym oraz ciemnobrązowym.

Kiedy należy udać się do lekarza?

Znamię barwnikowe jest łatwe do przeoczenia, szczególnie jeśli występuje w miejscach rzadko oglądanych – na plecach, za uszami, pod stopami. Warto obserwować miejsca, które regularnie są wystawiane na działanie promieni słonecznych, a także drażnione przez ubranie – biustonosz czy bieliznę. Osoby, u których w rodzinie wystąpił czerniak, powinny być pod stałą kontrolą dermatologa i poddawać się badaniu dermatoskopem nawet co 3–6 miesięcy. Do lekarza warto także udać się w sytuacji kiedy:

  • pojawi się zaczerwienienie lub zgrubienie wokół znamienia;
  • występuje swędzenie;
  • okolica znamienia krwawi;
  • znamię powiększa się lub jego średnica wynosi powyżej 6 cm;
  • zmienia się kolor lub symetria znamienia.

Badanie u dermatologa jest bezbolesne i pozwala na szybkie wykrycie zmian nowotworowych. 

Usuwanie pieprzyków – kiedy warto je wykonać?

Badanie dermatoskopem pozwala nie tylko na ocenę rodzaju pieprzyków, ale też na zaklasyfikowanie ich do usunięcia. Nie wskazuje znamion, których można pozbyć się w celach profilaktycznych. Istnieje natomiast możliwość usunięcia pieprzyków, które stanowią defekt estetyczny. Warto usuwać także zmiany, co do których istnieje podejrzenie, że nie mają łagodnego charakteru. Usunięcie pieprzyka najczęściej odbywa się chirurgicznie, aby po wycięciu można było wykonać badanie histopatologiczne. Dzięki niemu można wykluczyć złośliwość zmiany.

Wycięcie pieprzyka może odbyć się laserowo, co jest coraz popularniejszym sposobem. To zabieg nieinwazyjny, niewymagający rekonwalescencji. Skóra w miejscu zabiegu zostaje znieczulana za pomocą zastrzyku, a pacjent jest przez cały czas przytomny. Chirurg zazwyczaj wycina znamię wraz z pewnym marginesem skóry, zakłada szwy i wydaje zalecenia. Całość trwa około 15–20 minut, w zależności od wielkości zmiany. Laserowe usuwanie pieprzyków wykonuje się, kiedy ich charakter jest łagodny i są one wypukłe. Ta metoda nadaje się również do usuwania zmian z twarzy. Gojenie trwa kilka tygodni i nie pozostawia dużego śladu na skórze.

 

Autor: Sylwia Brodniewska

Bibliografia

  1. A. Gołębiowska, Późne rozpoznanie zmian skórnych przyczyną dużej śmiertelności z powodu czerniaka w Polsce, „Puls Medycyny” 2002. 
  2. D. Jaśniewicz-Nyckowska, Rola lekarza pierwszego kontaktu w diagnostyce znamion barwnikowych skóry, „Forum Medycyny Rodzinnej” vol. 9, 2015, s. 65–67.
  3. D. Burdzy, D. Ozga, J. Kosydar-Bochenek, Zastosowanie laserów w terapii wybranych problemów skórnych. Przegląd metod, „Kosmetologia Estetyczna” t. 6, nr 6, 2017, s. 645–652.
  4. W. Czerwonka, Przebarwienia skóry. Etiologia i leczenie za pomocą lasera, „Kosmetologia Estetyczna” t. 2, nr 4, 2015, s. 159–162.

O Autorze